Μια συγκλονιστική – τραγική φωτογραφία του 1949
Σήμερα το «Παράθυρο στο παρελθόν» ανοίγει για να κοιτάξει πίσω, 55 ολόκληρα χρόνια, σε μια τραγική για την Ελλάδα και τους κατοίκους της εποχή και ιδιαίτερα για εμάς τους παλαιούς Φλωρινιώτες. Σε μια εποχή, που αντιμάχονταν η Δημοκρατία, την οποία εκπροσωπούσε η επίσημη και νόμιμη κυβέρνηση της Χώρας, που υποστηρίζονταν από τις ελεύθερες και δημοκρατικές χώρες του δυτικού κόσμου και η δικτατορία του προλεταριάτου, τύπου Σοβιετικής Ενώσεως, την οποία αντιπροσώπευε μία μειοψηφία Ελλήνων, με αριστερή – κομμουνιστική ιδεολογία, που υποστηρίζονταν, για δικούς τους πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους, από τα όπισθεν του σιδηρού παραπετάσματος, κομμουνιστικά κράτη. Ειδικότερα, γυρίζουμε στην περίφημη μάχη της Φλωρίνης, στις 12 Φεβρουαρίου 1949, όπου συγκρούσθηκαν σφοδρά, οι δύο αντιμαχόμενες, ενόπλως, παρατάξεις, που οι συνέπειές της συγκρούσεως, για μεν την πρώτη ήταν σωτήρια, για δε την δεύτερη, καταστροφική.
Για την νόμιμη κυβέρνηση, η μάχη της Φλωρίνης, με την νίκη του νομίμου στρατού, ήταν “η αρχή του τέλους του συμμοριτοπολέμου” κατά την εύστοχη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, και για την παράνομη “κυβέρνηση του βουνού”, η τραγική κατάληξη της ήττας, της απώλειας χιλίων και πλέον πολεμιστών της και της “προσφυγιάς” σε κράτη, με κομμουνιστικό καθεστώς. Την τραγική απώλεια εκατοντάδων πολεμιστών – ανταρτών, μαρτυρεί η συγκλονιστική φωτογραφία μας, που, ίσως, για πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας στον Ελλαδικό χώρο, η οποία ελήφθη στις 22 Φεβρουαρίου 1949. Πρόκειται για τις εκατοντάδες νεκρούς αντάρτες, που με λύσσα επετέθησαν κατά της Φλωρίνης, στις 12 Φεβρουαρίου 1949, για να την καταλάβουν και να την ανακηρύξουν πρωτεύουσα του “ελεύθερου κράτους” τους.
Κατά το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, οι φονευθέντες συμμορίτες (έτσι ήταν η επίσημη ορολογία και αυτή χρησιμοποιούσε και ο Ο.Η.Ε.) στην μάχη της Φλωρίνης, ανήρχοντο στους 783, οι δε αιχμάλωτοι στους 350. Οι φονευθέντες ενταφιάσθηκαν ομαδικά στην περιοχή κάτω από τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου της πόλεώς μας. Το θέαμα φρικτό και συγκλονιστικό. Ήταν μια άγρια στιγμή εκείνου του άδικου για την χώρα μας πολέμου, που επεβλήθηκε και από ξένες ανταγωνιζόμενες σε ιδεολογικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ξένες δυνάμεις. Η φωτογραφία βρέθηκε καταχωρημένη στο διαδίκτυο στην διεύθυνση www.corbis.com (πρόκειται για δικτυακό τόπο εμπορικής πώλησης φωτογραφικού υλικού) και συνοδεύεται από την εξής λεζάντα: «Νεκροί αντάρτες Πρωτότυπη λεζάντα: Φλώρινα, Ελλάδα: Βαρύ το τίμημα της επιδρομής Ελλήνων ανταρτών… Το βαρύ τίμημα της πρόσφατης επιδρομής των Ελλήνων ανταρτών εναντίον της Φλώρινας είναι εμφανές σ΄ αυτές τις φωτογραφίες (σ.σ. προφανώς όπου πρωτοδημοσιεύθηκε η παρούσα φωτογραφία υπήρχαν και άλλες).
Η εικόνα στα αριστερά δείχνει τα πολλά σώματα των νεκρών ανταρτών που ήταν συγκεντρωμένοι σε χωράφια γύρω από τη Φλώρινα όπου έλαβε χώρα η μάχη. Οι επιτιθέμενοι όχι μόνον απέτυχαν να διαβρώσουν την εξωτερική άμυνα αυτής της βόρειας Ελληνικής πόλης αλλά σε ένα σύνολο περίπου 4.000 ανταρτών είχαν 722 νεκρούς ενώ 350 απ΄ αυτούς συνελήφθησαν ή παραδόθηκαν. Ημερομηνία Φωτογράφησης (σ.σ. ή πρώτης δημοσίευσης): Φεβρουάριος 22, 1949» Ας ευχηθούμε όλοι, να μην ξαναζήσουμε οι Έλληνες τέτοιες τραγικές στιγμές. Πέρασαν, ήδη, 55 χρόνια και είναι αρκετά για να ρίξουμε στην λήθη εκείνα τα φοβερά γεγονότα, χωρίς βέβαια και να τα ξεχνάμε, για να μας θυμίζουν ότι δεν πρέπει να τα επαναλάβουμε στο μέλλον.
ίναι καιρός, φρονούμε, ότι πρέπει να υλοποιηθεί η επαναλειμμένα διατυπωθείσα από τον πρώην επίσκοπο Φλωρίνης π. Αυγουστίνο, πρόταση, να τοποθετηθεί στον ομαδικό τάφο ένας Σταυρός, την οποία απέρριψε η πλευρά των ηττημένων. Ένας λόγος που, κατά την γνώμη μας, συνηγορεί στην τοποθέτηση Σταυρού, πέραν του ότι οι περισσότεροι των νεκρών, πίστευαν στον χριστιανισμό, είναι και το γεγονός ότι μεταξύ των νεκρών ήσαν και πολλοί κάτοικοι – ιδίως νέοι και νέες – από την Νάουσα, που βίαια απήχθησαν από την πόλη, όταν οι αντάρτες, στα τέλη Ιανουαρίου 1949, την κατέλαβαν για δυο – τρεις ημέρες και, εντελώς αγύμναστους, τους έρριξαν στην μάχη της Φλωρίνης και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν.
Αφού η άλλη πλευρά απορρίπτει την πρόταση του κ. Αυγουστίνου, είναι καιρός την σχετική πρωτοβουλία να αναλάβουν συμπολίτες της άλλη πλευράς και να στήσουν Σταυρό στο τόπο του ενταφιασμού τους και κάθε 12η Φεβρουαρίου να γίνεται τρισάγιο για την ανάπαυση της ψυχής τους. Για να επέλθει έτσι πλήρης συμφιλίωση των Ελλήνων. Είναι, αν όχι εθνικό, τουλάχιστον θρησκευτικό – χριστιανικό καθήκον.
