Ανάμνηση έγινε η παλιά γειτονιά
Ο “Πολιτισμός” της πολυκατοικίας, που ορμητικά εισεχώρησε και στην πόλη μας τα τελευταία 30 χρόνια, αποξένωσε τον άνθρωπο, τον έκλεισε στο, πολλές φορές, ανήλιαγο διαμέρισμά του, τον έκανε λιγότερο κοινωνικό. Αντί οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας να συγκροτηθούν σε μια μικρή κοινωνία (σπανιότατη περίπτωση) , μικρογραφία εκείνης της πόλεως, μετετράπησαν μέσα στην πολυκατοικία, σε ένα “απομονωτήριο” για κάθε οικογένεια. Έτσι, η παλιά γειτονιά, η τόσο όμορφη, ανθρώπινη, γραφική και ρομαντική, “πνίγηκε” στα ύψη των πολυκατοικιών κι έγινε για τους παλιότερους μια ανάμνηση, γεμάτη νοσταλγία.
Εκείνη, την όχι και τόσο μακρινή εποχή, κάθε γειτονιά είχε την γραφικότητά της αλλά και τις ομοιότητές τους. Όλη η γειτονιά ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια, που διακρίνονταν για την αγάπη και την αλληλεγγύη των ανθρώπων της. Χαιρόντουσαν όλοι για κάθε ευχάριστο γεγονός και λυπόντουσαν για όποιο δυσάρεστο συνέβαινε σε κάποιο γείτονα. Τις ώρες της σχόλης, οι γυναίκες της γειτονιάς – οι άνδρες ήσαν στις δουλειές τους πρωί και απόγευμα – μαζεύονταν και κάθονταν στα πεζούλια των σχεδόν ανύπαρκτων πεζοδρομίων ή στις καταπράσινες αυλές των σπιτιών τους κι έπλεκαν τις μάλλινες κάλτσες και τις φανέλες της οικογένειας ή κεντούσαν τα τραπεζομάντιλα τα σεντόνια και τα μαξιλάρια της προίκας των κοριτσιών τους, ενώ τα παιδιά τους, σαν τα μελισσόπουλα, έπαιζαν χαρούμενα και ξέγνοιαστα γύρω τους, το κρυφτό, το τσελίκι και τ’ άλλα παιχνίδια τους, χωρίς τον φόβο του αυτοκινήτου.
Έγινε πια παρελθόν αυτή η γοητεία της γειτονιάς. Τα πεζούλια της γειτονιάς εξαφανίστηκαν. Η συνεχής ροή των αυτοκινήτων δεν επιτρέπει πλέον αυτήν την διέξοδο των γυναικών. Κάπου – κάπου βλέπεις, τώρα, σε κάποια αυλή κάποιας μονοκατοικίας ή διπλοκατοικίας, γυναίκες να πίνουν το καφεδάκι τους και να κάνουν το κους – κούς τους, κάτω από τα λιγοστά εναπομείναντα βαθύσκιωτα δένδρα.
Δυστυχώς ο “πολιτισμός” της πολυκατοικίας άλλαξε την ομαλή ζωή των ανθρώπων. Απομονώθηκε η οικογένεια. Στις περισσότερες πολυκατοικίες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους οι ένοικοι. Πολλοί δεν ξέρουν ποιους έχουν συγκατοίκους. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν ανταλλάσσουν ακόμα και την “καλημέρα του θεού”. ?λλη εποχή είναι το σήμερα. Πιο “βάρβαρη”. ?λλες οι συνήθειες τότε, απλές κι ανθρώπινες, άλλες σήμερα, πιο σύνθετες και έχοντας το σπέρμα της καχυποψίας. Απομακρύνθηκε ο ένας από τον άλλο. Κρίμα!
Η δημοσιευομένη φωτογραφία είναι προπολεμική. Εκεί στο 1938 με 1939. “Τραβήχτηκε” πιθανόν σε κάποια αυλή της οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης. Δεν γνωρίζουμε πιο ευχάριστο γεγονός μάζεψε τόσες γυναίκες και μάλιστα από διαφορετικές γειτονιές και φωτογραφήθηκαν για να το θυμούνται. Ελαχιστότατες είναι αυτές που, ίσως, σήμερα ζουν.
Καταφέραμε, όμως, να μάθουμε τα ονόματα μερικών εικονιζόμενων και με την βοήθεια της κ. Νίτσας Παναγιώτου.
Στην φωτογραφία μας από αριστερά είναι: Ευρυδίκη (Βίκια) Μπαλογιάννη, Αγάπη Πιπέρκου – Σίσση, Ελένη Τάντση, Φανή Παναγιώτου, Μελπομένη Παγίνα, Αποστολίδου, αγνώστου μικρού ονόματος, άγνωστη, Δέσποινα Τοσίου, Μαρία Καραντζίδου. Ο μικρούλης αριστερά είναι ο Γεώργιος Παναγιώτου, ενώ η κοπελίτσα και ο μικρούλης, μας είναι άγνωστοι.
