Η Δέσπα χωρίς παπούτσια! – florinapast

Αναγνώσεις άρθρου: 3.219

Το florinapast συμμετέχοντας στον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας των Γυναικών προ-δημοσιεύει – αφιερώνοντας με αυτό τον τρόπο στη σημερινή μέρα – το αυριανό «Παράθυρο στο Παρελθόν» της «Φωνής της Φλωρίνης». Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό κείμενο της κας Δάφνης Χαρίση – Σαρακίνη.

Η Δέσπα χωρίς παπούτσια

Χρονιά 1948, διδυμάκια τριών ετών. Χρόνια φτωχικά, χρόνια μόχθου, χρόνια δύσκολα. Οικογένειες πατριαρχικές, πειθαρχημένες, με πολλά παιδιά. Πολλά στόματα να θρέψει ο πατέρας, μ’ ένα πενιχρό ημεροκάματο του κτίστη και αυτό πού και πού, να σελώσει, να πεταλώσει το γαϊδουράκι, να αγοράσει αλάτι – ζάχαρη – αλεύρι. «Άμποτε σας εύρη ο πόλεμος (ανάθεμά τον), αυτά τα τρία να ‘χετε στο σπίτι παιδιά μου. Δεν θα πεινάσετε», μας ορμήνευε. Λόγια σοφά, λόγια νοικοκυρίστικα, από ανθρώπους λαϊκούς, απλούς, αλλά τόσο σοφούς. Δεν του έφθαναν του πατέρα, στον παράδεισο η ψυχή του θείου Βίκτωρα, στρατιωτικός ήταν. Με την καλοσυνάτη, βροντώδη φωνή του, «Να! Πάρε Νούσε μια κουβέρτα να σκεπάσεις τα παιδιά…». Μάλλινη, γκρι στο χρώμα, έγραφε μάλιστα «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ»

Έλα όμως που δεν είχαμε παλτουδάκια!!! Έρμη μάνα, (Θεός σχωρές την), στον «Μεκάση τον βαφιά», στο παλιό γυμνάσιο, απέναντι από το ποτάμι. Βυσσινί χρώμα διάλεξε «Κόρμπε, να μην ξεβάφει;» «Όχι νύφη, ο λόγος μου εγγύηση!». Βάζει στο πιρουστί τον τενεκέ, βράζει το νερό, ρίχνει την μπογιά και με το ξύλο ανακατεύει την κουβέρτα. Τζάμι χρώμα!!! Σε κάθε πλύσιμο, ώ ρε μάνα μου, βυσσινί χρώμα ξεχείλιζε απ’ τη λαμαρινένια «γκοβάτα». Ταμάμ ψεύτης. Κι όμως, με τα κατά συνθήκη ψεύδη μας, με τα καλαμπούρια μας, τη φτώχεια μας, αλλά και την περηφάνια μας, πορευόμασταν στη ζωή έτσι όλοι μας.

Η μοδίστρα μας, η Νίτσα του Ιορδάνη, μας έβαλε και κουμπιά μεγάλα, βυσσινί. Από μια κορδελίτσα, βυσσινί κι αυτή, έτσι ασορτί, δεμένη σαν «τσουνί» (ως φωτογραφία) και να σου η μάνα μας, μαζί με τον αδελφό μας Θανάση, από το χωριό Σκοπιά (προσφυγόπουλα, καμένοι, ρημαγμένοι, με ένα καρβέλι στον τορβά, στον ώμο, σφιχτά στην αγκαλιά μας με το δεξί χέρι την ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ μας, την προστάτιδά μας, κατηφορίσαμε). Βαθιά ψυχή, μεγάλη καρδιά να ανοίξεις την πόρτα στον ξένο. Εκεί τα βιώματά μου, εκεί οι σχολικοί μου πλατωνικοί έρωτές μου, εκεί όλα. Μέσα από τα φυλλοκάρδια μας τους ευχαριστούμε.

Λοιπόν, η μάνα με τον αδελφό μας κατεβάζει καβάλα στο γαϊδουράκι στη Φλώρινα, να αγοράσει παπούτσια της δίδυμης αδελφής μου, της Δέσπας. Εμένα με βλέπετε; Είμαι η Δάφνη παπουτσωμένη! Μάλλον ήμουν πιο «τζαντάρκα»! Για δες τε φούστα καρό, με σιρίτι άσπρο, πάνω από το γόνατο! Εμί καλτσόν μαύρα από την Ούντρα! Να ‘ναι καλά και το εννοώ. Αυτά όσον αφορά στη φωτογραφία.

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και σε λίγα ακόμα βιώματά μου. Τα χρόνια περνούσαν, μεγαλώνοντας στην απορία μου ρώτησα: «Γιατί ρε πατέρα της βγήκες από μπροστά της μητέρας μας; Σώμα λαμπάδα, όμορφη, ψηλή, γαλανομάτα (η ξαδέλφη μου η Αυγή της «Ηχούς», μασσσαλά ίδια!!) και μοιάσαμε από το σόι σου;». Ζουμπουρλούδικες, κοντούλες, ε, ας πούμε και λίγο νοστιμούλες. «Άιντε! Πάψε χαμένη! Θα παντρευτείς αύριο μεθαύριο, αυτά θα κάνεις; Εσύ μην στενοχωριέσαι, ο πατέρας έχει το «ΣΚΕΔΙΟ» του».. Στο άψε- σβήσε, ξεφορτώνει από τρεις τόνους ξύλα από το ΒΙΤΣΙ σε κάθε συμπέθερο κι έτσι μας πάντρεψε νωρίς – νωρίς και μας ξεμπέρδεψε. Μάλιστα ο ένας συμπέθερος, ζητούσε περισσότερα ξύλα, επειδής ο γιος του ήταν λίγο πιο μορφωμένος από τον άλλο γαμπρό, τον ταχυδρόμο, έτσι έλεγε!!!

Αλήθεια, πόσο της μόδας είναι τα ξύλα φέτος! Όχι ότι δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο, «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!». Για το ενδιαφέρον μόνον, που δείχνετε εσείς «ΑΡΧΟΝΤΕΣ». Ευτυχείτε, ο Θεός να σας δίνει μακροζωία, μακροημέρευση, το ότι μας θυμάστε και τώρα που πλησιάζει και ο καιρός, ακόμα περισσότερο, το χέρι σας φιλούμε, ή αν θέλετε φας – ανφάς, από χείλη παγωμένα, κρυσταλλένια, με 20 υπό το μηδέν.

Αμ το άλλο, φούσκωσα από υπερηφάνεια, στο γήινο πλανήτη πρώτη η Φλώρινα, ημέρα Τετάρτη, 4 του μηνός Ιανουαρίου, με 18 υπό το μηδέν. Το ‘παν στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Κάπου υπάρχουμε κι εμείς Θεέ μου.