Η ποδοσφαιρική ομάδα ΠΑΟΚ της πλατείας Ηρώων*
Η γειτονιά της πλατείας Ηρώων στα χρόνια του Μεσοπολέμου γνώρισε ποδοσφαιρικές δόξες. Αρχές της δεκαετίας του ’30 σχηματίζεται ποδοσφαιρική ομάδα με την ονομασία ΠΑΟΚ («η ΠΑΟΚ», για τα μέλη της). Τη στελεχώνουν κυρίως παιδιά προσφύγων, που πριν λίγα χρόνια είχαν εγκατασταθεί στη γύρω περιοχή: πλατεία Ηρώων, Καβάκια και Τζαμί. Αργότερα εντάσσονται στη δύναμή της και νέοι από την «κάτω» πόλη.
Μέλη του πρώτου διοικητικού της συμβουλίου είναι ο Νίκος Τσουλιάς του Κων/νου και ο Θεολόγος Μασιώτης του Αθανασίου. Ποδοσφαιριστές, (όπως τους διέσωσε η μνήμη του Γιώργου Τσουλιά): Παναγιώτης Χατζηλίας, Μιχάλης Ζαχαρόπουλος, Κων/ος Λιώτσης, Νικόλαος Καρασάββας, Νικόλαος Κεσίδης, Γιάγκος Σταφυλίδης, Νίκος Πολοζιάνης, Γιώργος (Γκαργκής) Μασιώτης και άλλοι.
Με χρώματα άσπρο – γαλάζιο στη στολή της και με ορμητήριο το σπίτι του Κων/νου Τσουλιά, διέγραφε νικηφόρα πορεία, ώσπου, με ενέργειες του Διευθυντή της Εμπορικής Τράπεζας Παπαδόπουλου, η ομάδα συγχωνεύθηκε με τον ΝΙΚΗΦΟΡΟ, την άλλη ομάδα της Φλώρινας, και σχημάτισαν την ΕΛΛΑΔΑ, συνένωση που λύπησε πολύ τα παλιά μέλη της. «Θέλουμε την Παοκ μας» έλεγε δακρυσμένος ο Παναγιώτης Χατζηλίας.
Ίσως κανείς δε λάτρεψε την πλατεία Ηρώων και τα Καβάκια όσο ο Κώστας Δαγκίτσης. Ευαίσθητος και τρυφερός με τους ανθρώπους και τα πράγματα, προικισμένος με ποιητικό ταλέντο, ο μετέπειτα καθηγητής της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, συνέθεσε το τραγούδι – παιάνα της ομάδας. Τολμώντας μια σύντομη αποτίμηση, διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για γνήσια ποίηση, για ένα ποιητικό δημιούργημα άρτιο στο σύνολο και στα επιμέρους στοιχεία του, με στίχο στιβαρό και ηχηρό, όπως αρμόζει σε έναν παιάνα που υμνεί, ενθαρρύνει και παρακινεί για τη νίκη.
Το τραγούδι της ομάδας
Είμαστ΄ εμείς της Φλώρινας
Τα νεαρά βλαστάρια.
Μ’ ελπίδες και με όνειρα
Ανίκητα λιοντάρια
Στο γήπεδο όταν βγαίνουμε,
Λεβέντες διαλεγμένοι,
Η νίκη από πλάι μας
Γοργόφτερη διαβαίνει
Σαν αετός όπου ορμά
Το θύμα του να αρπάξει
Έτσι κι ο ΠΑΟΚ μας, παιδιά,
Τη νίκη θε ν΄ αδράξει
Με πάσες και με σουτ γερά
Με συνοχή τελεία
Σκορπάμε γκολ όλο χαρά
Στην πιο γερή εστία
Έτσι (κι αλλιώς) λοιπόν η θρυλική Πλατεία έχτιζε τη φήμη της.
* Το κείμενο βασίστηκε στην προφορική μαρτυρία τού Γ. Τσουλιά, που σε βαθιά γεράματα θυμόταν «από στήθους» και το τραγούδι. Αφιερώνεται στη μνήμη του.
Για τη ζωή και το έργο του Κώστα Δαγκίτση
Γεννήθηκε το 1912, στο Ντεμερντές της Προύσας Μικράς Ασίας . Το 1922, με τη Μικρασιατική Καταστροφή, έρχεται με τους άλλους πρόσφυγες και ριζώνει με την οικογένειά του στη Φλώρινα, στην Πλατεία Ηρώων και στα Καβάκια, στη γειτονιά που λατρεύει. Τελειώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στην πόλη μας Διακρίνεται για την ευφυΐα του, το χιούμορ και το λογοτεχνικό του ταλέντο. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., φεύγει, το 1936 με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου αργότερα διδάσκει Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Παράλληλα με την επιστημονική έρευνα και το συγγραφικό του έργο, ασχολείται με τη λογοτεχνία. Συγχρόνως είναι ο επίσημος μεταφραστής από και προς την ελληνική γλώσσα και υποτιτλίζει ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες.
Τα διηγήματά του πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αριστοτέλης», από το 1958 ως το 1962. Από αυτά έξι «το μετάλλιο», «η κλώσσα», «πάμε για ψωμί», «τα Κοκόζια», «ο δάσκαλος», «το κορίτσι μας» – αναδημοσιεύτηκαν στον τόμο «Ανθολογία Φλωριναίων πεζογράφων 1903-1993» (εκδ. Πρέσπες 1995), με την επιμέλεια του καθηγητή Μίμη Σουλιώτη. Στο Σημείωμα του Επιμελητή τονίζεται: «Τα διηγήματά του συνιστούν ό,τι το λιγότερο αγροτικό, ό,τι το συμπαθητικότερα μικροαστικό διαθέτει η Φλώρινα […] και βέβαια ξέρει να ασκεί την τέχνη του μεσοπολεμικού ηθογραφικού διηγήματος»
Έχει εκδώσει:
– Λεξικό των επιθέτων της νεοελληνικής, (1963)
– Λεξικό της Λαϊκής, (1967)
– Γαλλοελληνικό Λεξικό της Λαϊκής, (1967)
– (αργότερα) τον πρώτο τόμο από το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας
Πέθανε στο Παρίσι το 1984.
Δανάη Τσουλιά – Χασακή
Από την Πλατεία Ηρώων
Για τον Κώστα Δαγκίτση διαβάστε επίσης το άρθρο: «Πρόσφυξ εκ Δεμιρδεσίου»
