Oι Έλληνες και η μετανάστευση
Γράφει ο Θεόδωρος Βόσδου |
Οι Έλληνες στο διάβα της ιστορικής τους πορείας ανά τους αιώνες, εκπατρίζονταν για την εξεύρεση καλύτερης τύχης, στήνοντας σε ανατολή και δύση, Ελληνικές αποικίες, κατά κύριο λόγο σε παράλιες περιοχές, μεταφέροντας τον ελληνικό πολιτισμό και συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους.
Θα αναφέρουμε, δύο μόνο ιστορικά στοιχεία, από τα πολυάριθμα που υπάρχουν. Πριν μερικά χρόνια μια ομάδα Φλωρινιωτών ταξίδεψαν στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, μετά το Παρίσι, της Γαλλίας, στην Μασσαλία και σε μια περιήγησή τους στην πόλη με τραινάκι, ο οδηγός και ξεναγός μας, κάποια στιγμή, με περηφάνια τους είπε ότι την Μασσαλία την ίδρυσαν οι ‘Ελληνες Φωκαείς. Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Σικελία και η νότια Ιταλία, την οποία επισκέφτηκαν πριν χρόνια Φλωρινιώτες, και διαπίστωσαν ότι οι αρχαίοι ‘Ελληνες είχαν κτίσει σημαντικότατες αποικίες, την λεγόμενη “Μεγάλη Ελλάδα” και τα σπουδαία δημιουργήματά τους σώζονται ακόμα και τα θαυμάζουν οι άπειροι τουρίστες από διάφορες χώρες.
Κατά τον μεσαίωνα πολλοί ήσαν οι Έλληνες διαπρεπείς των Γραμμάτων και της Τέχνης που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα μετά την πτώση της Βασιλίδος των Πόλεων, της Κωνσταντινούπολης, και περιήλθε στην κυριαρχία των Οθωμανών.
Κατευθύνθηκαν προς την Δύση, όπου με τις υψηλές γνώσεις τους και την αδιαφιλονίκητη Παιδεία τους, συνέβαλλαν μεγάλως στην δημιουργία της γνωστής “Αναγέννησης”. Να σημειωθεί, ακόμη, ότι στην Ευρώπη άρχισαν από τους εκεί Έλληνες και οι πρώτες ζυμώσεις και τα πρώτα σχέδια, για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Το μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων παρατηρήθηκε και μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος και της Μακεδονίας, καθώς και μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμοκαι τον συμμοριτοπόλεμο, που κατευθύνθηκαν προς Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και Ευρώπη, όπου έστησαν μεγάλες ομογενειακές κοινότητες και διέπρεψαν σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Το μεταπολεμικό μεταναστευτικό κύμα, συμπαρέσυρε, μεταξύ πολλών άλλων κατοίκων από την Φλώρινα και τα χωριά της, και τρείς Φλωρινιώτισσες, τις αδελφές Σοφία Κοζάρη, Ρούλη Κοζάρη και Μιράντα Κοζάρη, οι οποίες στις 10 Δεκεμβρίου 1955, μετανάστευσαν στην Αμερική. Κάποια εποχή ο λαός έλεγε ότι η ξενιτιά ήταν “μισός θάνατος” με την έννοια ότι ο ξενιτεμένος δεν ξαναγύριζε στην Πατρίδα. Γι’αυτό, ίσως, συνηθίζονταν τότε οι εναπομείναντες συγγενείς και φίλοι ξεπροβόδιζε ξενιτεμένους ομαδικά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Σκληρός, βέβαια, ο αποχωρισμός, συναισθηματικά βαρύς, που συνοδεύονταν από δάκρυα, και ευχές “καλής τύχης” αλλά και επαναπατρισμού.
Αυτό έκαναν και οι φιλενάδες των τριών αδελφών Κοζάρη. Με βαριές τις καρδιές τους κατέβηκαν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Φλώρινας και στις 10 Δεκεμβρίου 1955, με πικρά δάκρυα στα μάτια κούνησαν τα μαντήλια του χωρισμού, καθώς το ανάλγητο τραίνο ξεκινούσε το ταξίδι του. Από τον σκληρό εκείνον αποχωρισμό είναι και η φωτογραφία μας.
Είναι: από αριστερά όρθιες:
Δόμνα Βαραδίνη, Γεωργία, Γιαννακοπούλου, Σοφία Κοζάρη, Γεωργία Τραϊανίδου – Κασκαμανίδου, Ρούλη Κοζάρη, Νίτσα Δογούλη – Χατζητύπη, Φιφή Χατζηπαράσχου, άγνωστη, Ευαγγελία Χατζητύπη – Τριανταφυλλίδου, Διαμάντω Προκοπίδου – Γούναρη.
Καθιστές από αριστερά:
Άγνωστη, Ασημούλα Ηλιάδου – Βόσδου(;), Μιράντα Κοζάρη, Ελένη Ζήκου – Δουβατζή, Μελπομένη Κόλια – Παπαδοπούλου (;)
