Παλιοί ωραίοι Φλωρινιώτες μιας άλλης εποχής (1965)
Γράφει ο Θανάσης Βογιατζής |
Η σημερινή φωτογραφία από το αρχείο μου μας μεταφέρει μισό αιώνα πίσω, στην Φλώρινα του 1965. Είναι μια παρέα παλιών καλών Φλωρινιωτών, απλών και φιλήσυχων ανθρώπων, που μετά από μια κοπιαστική ημέρα εργασίας κατέληξαν στο ταβερνάκι που σύχναζαν, για να ξεκουραστούν, να πιουν ένα ποτηράκι κρασί και να συζητήσουν τα προβλήματά τους. Στην συνέχεια ερχόταν και το τραγουδάκι, τις πιο πολλές φορές συνοδεία κιθάρας όπως την συγκεκριμένη βραδιά, που απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός πριν από 50 και πλέον χρόνια.
Τους θυμάμαι όλους ανεξαιρέτως. Τους περισσότερους γνώριζα προσωπικά και άλλους συχνά τους συναντούσα στους δρόμους της πόλης μας την εποχή εκείνη, αλλά και αργότερα. Σήμερα έχουν φύγει όλοι τους από την ζωή, άλλοι πριν από μερικά χρόνια και άλλοι εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι δε από αριστερά οι εξής:
Καθιστοί: Δημήτριος Κωνσταντίνου (Κρούλης), ελαιοχρωματιστής, Βασίλειος Τσερκέζος, αρτοποιός, Αναστάσιος Βατσινάρης (με την κιθάρα του), αρτοποιός, Χρήστος Αβραμόπουλος, αρτοποιός, Αλέξανδρος Χατζηπολυχρονίου (Γοής), γεωργός, Γιάννης Γεργίδης (Κοντούρης), παλιός καλός ποδοσφαιριστής και καλός φίλος, που έφυγε από την ζωή πρόσφατα, Αλέκος Μόδεστος, ιδιωτικός υπάλληλος και Αντώνιος Χατζηπαράσχου, αρτοποιός.
Όρθιοι: Αλέκος Γουναράς, ιδιοκτήτης της ταβέρνας και Σταύρος Χάτζιος, ελαιοχρωματιστής.
Ο Δημήτριος (Μήτσος) Κρούλης (1917-1977), ετοιμόλογος και ευφυής, που το κύριο επάγγελμά του ήταν ελαιοχρωματιστής, συγχρόνως ήταν και πολύπλευρο ταλέντο. Μουσικός (έπαιζε προπολεμικά στην Φιλαρμονική του Δήμου και μεταπολεμικά σε διάφορες ορχήστρες Φλωρινιωτών), ζωγράφος σχεδίων, λογοτέχνης και ποιητής. Σε παλιές τοπικές εφημερίδες έχει δημοσιεύσει όμορφα λογοτεχνικά κείμενά του, όπως αυτό που διαβάζω στην ιστορική εφημερίδα της Φλώρινας «ΕΘΝΟΣ» της 2-10- 1937, που έχω στο αρχείο μου, με τον τίτλο «Λογοτεχνικός Σύλλογος».
Γείτονάς μου ο Κρούλης στην παραποτάμια περιοχή, έχοντας δε μαζί του καλή φιλία, κάθε φορά που τον συναντούσα μου διηγούνταν γεγονότα της προπολεμικής Φλώρινας και επειδή γνώριζε την αγάπη μου για την όπερα, μου ανέλυε τα λιμπρέτα από αυτές, τα οποία κατείχε καλά. Ιδιαίτερα όμως τον συγκινούσε η αριστουργηματική όπερα «Η δύναμις του πεπρωμένου» (1862), του μεγάλου Ιταλού συνθέτη Τζιουζέπε Βέρντι (1813-1901).
Ο Κρούλης είχε πολεμήσει το 1940 στην Αλβανία, την περίοδο της κατοχής βρέθηκε στην Γερμανία και την Αυστρία όπου εργάσθηκε για λίγο και μεταπολεμικά ήταν για ένα διάστημα υπάλληλος του ιστορικού Συλλόγου της πόλης μας «Ο Αριστοτέλης».
Ο Αναστάσιος Βατσινάρης (1902-1983), φίλος του πατέρα μου από την δεκαετία του 1920, ήταν κιθαρίστας, τραγουδιστής και από τους πιο παλιούς κανταδόρους της Φλώρινας. Τον γνώριζα και εγώ προσωπικά, επειδή κατά την δεκαετία του 1960 διατηρούσε φούρνο στην γειτονιά μου, διέθετε δε πηγαίο χιούμορ και ήταν πολύ ευχάριστος άνθρωπος. ΄Ηταν πατέρας του αξέχαστου καλού μου φίλου Δημητρίου (Τάκη) Βατσινάρη (1934-2013), παλιού τυπογράφου της Φλώρινας και επίσης παλιού κιθαρίστα και κανταδόρου. Ο Τάκης είχε μεταναστεύσει από το έτος 1964 στην Αυστραλία, η μεγάλη του όμως αγάπη για την Φλώρινα, τον έκαμνε να μας επισκέπτεται τακτικά μέχρι το τέλος της ζωής του. Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε, ότι ο Τάκης ήταν για πολλά χρόνια μαέστρος της Χορωδίας των Φλωρινιωτών Μελβούρνης.
Θυμάμαι τον Αναστάσιο Βατσινάρη, πριν από 50 περίπου χρόνια, προς το τέλος της δεκαετίας του 1960, στην παλιά ταβέρνα Διονυσόπουλου επί της κεντρικής οδού Παύλου Μελά, στην οποία και εμείς τότε συχνάζαμε, να τραγουδάει πολλές φορές τα βράδια ντουέτο με τον αχώριστο φίλο του, επίσης ωραίο τραγουδιστή και ευγενέστατο άνθρωπο, γκαρσόν στο επάγγελμα, που εργάζονταν πάντα με παπιγιόν και μιλούσε σε άπταιστη καθαρεύουσα, Στέφανο Βαχάρη (1906-1973), τον γνωστό σε όλους τους παλιούς Φλωρινιώτες Στεφανάκη, που κατάγονταν από την Κωνσταντινούπολη και ήταν εγκατεστημένος στην πόλη μας από το 1922. Το ρεπερτόριό τους, που συνοδεύονταν πάντα από την κιθάρα του Βατσινάρη, ήσαν αξέχαστες καντάδες και αθάνατα μελωδικά τραγούδια από ελληνικές οπερέτες, αγαπημένο τους δε τραγούδι το γνωστότατο «Καρδιά απ΄ αγάπη ορφανή», από την περίφημη οπερέτα «Η γυναίκα του δρόμου» (1924), του μεγάλου Έλληνα μουσουργού και κανταδόρου της παλιάς Αθήνας Νίκου Χατζηαποστόλου (1879-1941).
Ωραίοι άνθρωποι μιας άλλης εποχής, απλοί και αγνοί, του ποτηριού και του τραγουδιού, που δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα.-
Θανάσης Βογιατζής
Φλώρινα 15-7-2016
