Ποδοσφαιρικοί ήρωες μιας άλλης εποχής
Γράφει ο Τέλης Κασκαμανίδης |
Ήταν μια ΆΛΛΗ εποχή! Ήταν η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ (των σημερινών 70άρηδων και βάλε)! Ήταν η εποχή της ανεμελιάς. Ήταν η εποχή όπου ο άκρατος υλισμός δεν είχε επικρατήσει ακόμα. Ήταν η εποχή της δεκαετίας του΄60 που το ποδόσφαιρο (με όλες του τις αδυναμίες ) συγκινούσε μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ κοινωνία και απασχολούσε σχεδόν όλο τον πληθυσμό της πόλης, αλλά και του Νομού, αφού το φλέγον θέμα της ημέρας και ειδικότερα της Κυριακής ήταν το αποτέλεσμα του εκάστοτε αγώνα του «ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ».
Ήταν η εποχή που το Δημοτικό Στάδιο της πόλης γέμιζε σε κάθε εντός έδρας αγώνα της ομάδας με 3-4 χιλιάδες φιλάθλους και οι πιτσιρικάδες της εποχής εκείνης έψαχναν εναγωνίως τρόπο για να μπουν στο γήπεδο αφού το όποιο χαρτζιλίκι που είχαν δεν επαρκούσε για το εισιτήριο του αγώνα. Το σκαρφάλωμα από τον ψηλό μαντρότοιχο του γηπέδου ήταν ένας τρόπος αλλά συχνά οι διοικούντες έβαζαν κάποιον «φύλακα» να επιβλέπει. Άλλος τρόπος ήταν να παρακαλάνε οι πιτσιρικάδες κάποιον ενήλικο θεατή με εισιτήριο να τους πάρει μαζί σαν… παιδιά του (!) αφού κάθε γονιός μπορούσε να «περάσει» χωρίς εισιτήριο ένα παιδί μέχρι κάποιας ηλικίας.
Οι «ΜΠΕΜΠΗΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» ήταν ινδάλματα για όλη την πόλη! Ήταν οι ΗΡΩΕΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ και αυτός ήταν ο λόγος που το γήπεδο ήταν κατάμεστο από κόσμο –τουλάχιστον τα δύο χρόνια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ τη άνοδο στη Β΄ ΕΘΝΙΚΉ!
(Η υποδοχή των παικτών του «ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ», όταν νίκησαν στον εκτός έδρας αγώνα τον «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ» Χαλκίδας που την προηγούμενη σεζόν αγωνιζόταν στην Α΄ Εθνική, τα ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ της Δευτέρας στην είσοδο της πόλης ήταν χαρακτηριστική της ΧΑΡΑΣ και της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ που ένιωθαν οι φίλαθλοι για τους τοπικούς ποδοσφαιρικούς ΗΡΩΕΣ τους!)
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΙΑΣ, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΙΡΕΤΖΗΣ, ο ΖΑΝΟΣ ΤΣΑΛΑΓΙΩΡΓΟΣ (†), ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΚΙΟΥΣΗΣ, ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ (ΦΑΡΟΥΚ) (†), ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΑΛΑΓΙΩΡΓΟΣ (†), ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΜΠΑΚΗΣ, ο ΜΗΤΣΟΣ ΖΗΒΟΝΤΖΗΣ (†), ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΤΣΙΦΑΚΗΣ (†) και ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΟΥΤΣΟΣ ήταν τα ΑΣΤΕΡΙΑ που «φώτιζαν» τον ποδοσφαιρικό ουρανό της πόλης και έδιναν άλλη όψη στην καθημερινότητα του κόσμου.
Ο Γιάννης ΚΑΖΙΑΣ, δανεικός από τον ΠΑΟΚ αλλά και Φλωρινιώτης, ήταν αυτός που με τις αιλουροειδείς εκτινάξεις του απογοήτευε τους αντίπαλους επιθετικούς κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις που του εξασφάλισαν την επιτυχημένη επιστροφή του στον ΠΑΟΚ την επόμενη χρονιά!
Ο Γιάννης ΔΑΙΡΕΤΖΗΣ, κάλυπτε με επιτυχία την δεξιά ή αριστερή πλευρά της άμυνας και με την ταχύτητά του, την σπιρτάδα και την εξυπνάδα του κρατούσε μια θέση βασικού σε μια ομάδα πολλών Αστέρων.
Ο Γιάννης (Ζάνος) ΤΣΑΛΑΓΙΩΡΓΟΣ (†) ο νεαρότερος των «ΜΠΕΜΠΗΔΩΝ του ΒΟΡΡΑ» ήταν ο αριστεροπόδαρος μοντέρνος μπακ που με την έντονη προσωπικότητά του και την υψηλή νοημοσύνη του κάλυπτε την αδυναμία της ταχύτητας που είχε και κρατούσε το αριστερό άκρο της άμυνας επιτυχώς με πολλές προωθήσεις και προσφορά στο επιθετικό τομέα.
Ο Σπύρος ΚΑΚΙΟΥΣΗΣ, σέντερ – μπακ υψηλών προδιαγραφών! ΑΝΙΚΗΤΟΣ στο ψηλό παιχνίδι, δεν έχανε ποτέ κεφαλιά, και με εκπληκτικά χτυπήματα φάουλ αλλά και πέναλτι (αλάνθαστος) πετύχαινε γκολ που βοηθούσαν την ομάδα στο σκοράρισμα! (Στον αγώνα εναντίον του «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ» Βόλου, που την προηγούμενη σεζόν αγωνιζόταν στην Α’ Εθνική, ο «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ» πέτυχε κάτι το εκπληκτικό: Νίκησε με 7-1 και ο Σπύρος ΚΑΚΙΟΥΣΗΣ κατάφερε κάτι το ανεπανάληπτο, ακόμη και για έναν επιθετικό: Πέτυχε… 4 γκολ! Δύο από χτυπήματα φάουλ, ένα από πέναλτι και ένα με κεφαλιά ύστερα από κόρνερ!
Ο Οδυσσέας ΠΑΥΛΙΔΗΣ (Φαρούκ) (†) ήταν το «πασπαρτού» της ομάδας και έπαιζε όπου το απαιτούσαν οι ανάγκες του κάθε παιχνιδιού. Η αυτοθυσία, ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση κάλυπταν πλήρως τις τεχνικές αδυναμίες του στον χειρισμό της μπάλας.
Ο Χρήστος ΑΛΕΜΠΑΚΗΣ στο κέντρο του γηπέδου με την επιβλητική του κορμοστασιά και την πληθωρική του παρουσία ήταν κυρίαρχος στο χώρο και γινόταν το «τείχος» πάνω στο οποίο σταματούσαν οι αντίπαλες επιθέσεις αλλά συγχρόνως γινόταν και η αφετηρία για την οργάνωση του παιχνιδιού που από κει και πέρα ανελάμβανε ο Θοδωρής Τσαλαγιώργος.
Ο Θοδωρής ΤΣΑΛΑΓΙΩΡΓΟΣ (†) συνδυάζοντας το δυναμικό με το εγκεφαλικό του παιχνίδι μοίραζε τη μπάλα στους επιθετικούς της ομάδας με μεγάλη επιτυχία υποστηριζόμενος από τον Ταρατζόπουλο.
Ο Μήτσος ΤΑΡΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ήταν ο παίκτης που ξεχώριζε για τις ανασταλτικές του ικανότητες χάρις στο δυναμικό του παιχνίδι που στηριζόταν σε δυο πολύ δυνατά πόδια αλλά και με το πολύ δυνατό δεξιό του σουτ πετύχαινε γκολ χτυπώντας συνήθως αυτός τα φάουλ έξω από την περιοχή.
Μπροστά όμως απ’ όλους αυτούς υπήρχαν τα βαριά επιθετικά όπλα της ομάδας:
Ο Μιχάλης ΚΟΤΣΥΦΑΚΗΣ (†) από θέση έξω δεξιά ήταν ο ταχύτατος διεμβολιστής κάθε άμυνας που χάρις σ’ αυτόν «υπέφερε» στο αριστερό άκρο της όταν με τις σέντρες και τις διεισδύσεις έφτανε στο γκολ ή «σέρβιρε» έτοιμα γκολ στον Δημήτρη Ζηβόντση.
Ο Δημήτρης ΖΗΒΟΝΤΣΗΣ (†) ήταν ο πανούργος και διορατικός σέντερ-φορ της ομάδας που εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία που δημιουργούσαν οι συμπαίκτες του, τα αγωνιστικά λάθη των αντιπάλων αλλά και την αποτελεσματικότητά του αναδείχθηκε σε αρχισκόρερ της ομάδας.
Ο Χρήστος ΓΙΟΥΤΣΟΣ (†) όμως ήταν αυτός που έβαζε το κερασάκι στην… τούρτα της Κυριακής! Με τις περίτεχνες και πρωτότυπες εμπνεύσεις του «μάγευε» θεατές και αντιπάλους και με τα ευθύβολα αλλά και πολύ δυνατά σουτ πετύχαινε εκπληκτικά γκολ στέλνοντας συνήθως τη μπάλα στο «παραθυράκι» της αντίπαλης εστίας αφήνοντας άναυδο τον αντίπαλο τερματοφύλακα! Ήταν ο «Μαέστρος» μιας ορχήστρας που «έβγαζε» «ποδοσφαιρική μουσική» που καθήλωνε!
Όλα αυτά όμως καθοδηγούνταν από ένα Δ.Σ. στιβαρό που αποτελούνταν από τους πιο επιφανείς πολίτες της πόλης και έθετε βάσεις για μια ανοδική πορεία αυτής της ομάδας που όμως, δυστυχώς, για διάφορους λόγους δεν είχε μακροχρόνια πορεία σαν σύνολο αφού τα σημαντικότερα στελέχη της ομάδας αυτής δεν συνέχισαν την πορεία αυτή.
Ο σημαντικότερος παίκτης της, ο Χρήστος Γιούτσος, έσπασε το πόδι του σε ατύχημα με μηχανή και δεν μπόρεσε να επανέλθει.
Ο Ζηβόντσης πήρε μεταγραφή για την «ΒΕΡΟΙΑ». Ο Χρήστος Αλεμπάκης, ο ογκόλιθος του κέντρου, έφυγε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο, το ίδιο και ο Μιχάλης Κοτσιφάκης. Ο Γιάννης Καζίας επέστρεψε στον ΠΑΟΚ και όσοι ήταν πραγματικά … «μπέμπηδες» λόγω ηλικίας, σταδιακά πήγαν… φαντάροι!
Βέβαια σιγά-σιγά τα επόμενα χρόνια ήρθαν στην ομάδα πολλοί αλλά και ιδιαίτερα αξιόλογοι παίκτες όπως: ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΪΟΣ, ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΛΑΚΗΣ, ο ΝΩΛΗΣ ΓΙΤΣΗΣ, ο ΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΩΜΑΪΔΗΣ (†), ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ, ο ΤΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑΣ, ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, ο ΝΙΚΟΣ ΣΟΛΑΚΗΣ, ο ΜΗΤΣΟΣ ΚΩΝΤΣΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, ο ΤΕΛΗΣ ΚΑΣΚΑΜΑΝΙΔΗΣ όπως και ο εκ των κορυφαίων – διαχρονικά – παικτών της και φοβερός σκόρερ ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ!
Η ομάδα όμως δεν μπόρεσε, σαν σύνολο, να ξαναβρεί την δύναμη και την αίγλη των «ΜΠΕΜΠΗΔΩΝ του ΒΟΡΡΑ», εκτός από την περίοδο 1968-69 όπου το δίδυμο των προπονητών ΓΙΑΝΝΗ ΚΕΣΙΔΗ και ΜΙΣΚΟΥ ΚΟΪΔΗ την οδήγησε στην όγδοη θέση, από τις 18 ομάδες του Δ΄ Ομίλου της Β΄ Εθνικής, έχοντας αήττητη την έδρα της!
Σιγά – σιγά όμως το χρήμα άρχισε να παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας και η Φλώρινα δε βρήκε ποτέ κάποιον επιφανή χρηματοδότη για να μπορέσει να «κρατήσει» στην ομάδα τα μεγάλα ταλέντα, που κάθε φορά παρουσιάζονταν, και να φτάσει σε… αξιοπρεπείς κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τέλης Κασκαμανίδης – Ευγνώμων.
(Για όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που έζησα μαζί τους)
Για την ομάδα του «ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ» τους θρυλικούς «Μπέμπηδες του Βορρά» και τα ονόματα των εικονιζόμενων διαβάστε εδώ.
