Τότε!
Γράφει η Έρη Βαγουρδή |
Τότε!
Που η μέρα μας είχε χρόνο για παιχνίδι!
Που το πλεκτό σκουφάκι ήταν πάντα σφιχτά δεμένο στον λαιμό από την μαμά. Με την φωνή της, εγκλωβισμένη μέσα του, μην τυχόν και τα βγάλουμε. Άσχετα αν μερικές δεν ακούγαμε πολύ καλά. Ή πιο σωστά, κλείναμε τα αυτιά μας, γιατί η φαγούρα του μάλλινου στο κεφάλι, σε συνδυασμό με τον ιδρώτα, κατέληγε σε βασανιστήριο!!!
Τότε!
Που τα ρούχα και τα παπούτσια, δεν ήταν ισοθερμικά και αδιάβροχα. Το κορμάκι και τα δάχτυλά μας μούσκευαν από το χιόνι. Αλλά πότιζε το είναι μας με τη λαχτάρα της παρέας και του παιχνιδιού!
Τότε!
Που βλέπαμε τις εκφράσεις στα πρόσωπα των φίλων μας. Τα δάκρυα, να κυλούν απ΄τα μάτια τους εξαιτίας του παγωμένου αέρα. Τα μάγουλα, που κοκκίνιζαν από το τρίψιμο με την ευτυχία και την ανεμελιά.
Τότε!
Που ακούγαμε την φωνή τους. Τα γέλια ή τις διαμαρτυρίες. Που ζούσαμε κοινές, αληθινές στιγμές. Όχι πίσω από μια φωτεινή, άχρωμη, άοσμη, άψυχη οθόνη.
Τότε!
Που παίζαμε δίπλα σε παλιά σπίτια, με αποτυπωμένο πάνω τους το πέρασμα των χρόνων. Σπίτια πλίνθινα, χτισμένα πολύ πριν τον δικό μας ερχομό, με μπαλώματα πρόχειρα από λαμαρίνες και κομμένους τενεκέδες.
Τότε!
Που, κουρασμένες από το παιχνίδι και το κρύο, επιστρέφαμε στο σπίτι, βάζαμε, όσο πιο κοντά μας επέτρεπε η θερμοκρασία της σόμπας, τα κοκαλωμένα πόδια μας κοντά της, και περιμέναμε την στεγνή αλλαξιά των ρούχων. Οι κάλτσες, ήδη, μας περίμεναν ζεστές κάπου εκεί, κρεμασμένες, μαζί με ένα καυτό πιάτο τραχανά με τυράκι!
Τότε!
Που είχαμε το προνόμιο να «ζούμε» την ηλικία μας.
- Στη φωτογραφία με τις καλές συμμαθήτριες και φίλες, κυρίες Φανή Χατζητύπη και Δήμητρα Καλυβιάνου και την αδελφή μου, Αγγελική.
